Kızım'a Mektup

Dün gece saçlarını tararken seninle ilgilenmenin ne kadar keyifli olduğunu düşündüm ve bazen bu keyfe bile ayıracak zamanımın olmayışına üzüldüm. Yani bazen sadece iş olarak gördüğümü farkedip hüzünlendim. Daha ne kadar taratırsın ki saçlarını bana. Biraz daha büyüdüğünde kendin tararsın. Zaten şimdi bile "anne acıtıyorsun biraz yavaş tara" diye çemkiriyorsun."Babam hiç acıtmıyor" diyorsun. Baban sabır kelimesinin karşılığı bir insan . Ama ben sabırsızım anneciğim kendi saçımı bile öyle taramışımdır hep. Allahtan güçlü saçlarım vardı da benim hoyratlığıma rağmen hala kafamda durabiliyorlar:)

Bu blog bir günlük gibi. O yüzden yıllar sonra okurum belki, okursun belki diye yazmak istedim bugün bunu.

Seni o kadar çok seviyorum ki kızım. İyi ki varsın. Sana baktığımda çok güzel olduğunu düşünüyorum. Ve büyüyeceğini. Canının yanacağını hayal ettiğimde canım yanıyor. Ama öyle olacak, hayat bu.Gözünün içine bakarak, herşeyden korumaya çalışarak büyütsekte seni , bazı şeyleri öğrenmen için üzüleceksin, kırılacaksın, canın yanacak. Annelik buymuş "çocuğunu herşeyden korumak istemek" . Bazen annelik psikopatlık gibi bir şey diyorum. Bir dakika önce çok kızıp anında pişman olmak. Işık hızında duygu değişikliği yaşamak.

Bazen "anneciğim beni yıkar mısın?" diyorsun ben de sana "artık kendin yıkanabiliyorsun" diyorum. Aslında benim seninle ilgilenmemi istediğini biliyorum ama yapacak hep işlerim oluyor. Ne acı. Bu işler hiiiiç bitmiyor. Zaten akşamları görüşüyoruz sadece. O zamanda hep işlerim oluyor, ya da yorgun oluyorum. Yorgun ve sinirli. Özür dilerim bebeğim. Benden bir şey istediğinde sana kızdığım için.

Bazen hayatta önemli olanın ne olduğunu düşündüğümde sadece siz geliyorsunuz aklıma. Sen ve ağabeyin. Ama sonra bu kadar önem verdiğim halde sizinle yeterince ilgilenmediğimi düşünüp suçluluk hissediyorum. Ha bir de annelik suçluluk hissetmek, kendini yetersiz hissetmek demekmiş.

Seni ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Bu dünyada başka hiçbirşeyin hissettiremeyeceği duyguyu anımsıyorum. Pembecik bir şeydin. Minnacık. Masum, tam bir melek gibi. Sende erken doğduğun için(ağabeyin gibi) çok çirkindin. Ama babanla ben, dünyanın en güzel şeyine bakar gibi bakıyorduk sana. Öyle özlüyorum ki o günlerinizi. Keşke arada sırada o günlere gidip sizi sevip gelebilsem:) Bu günleri de özleyeceğim biliyorum. Bıcır bıcır sürekli konuşmanı. Baban, ağabeyin ve ben sürekli "Ezgi sus artık yeter" diyoruz. Sonra öyle dediğimize de üzülüyorum. Konuş bebeğim istediğin kadar.

Bazen "bana bebeğim deme ben büyüdüm artık" diyorsun. Ben de sana "istersen 50 yaşında ol hep benim bebeğim olacaksın" diyorum. Hoşuna gidiyor. Ve bana "anne sakın ölme" diyorsun:)

Her annenin bir kızı olmalı derim hep. Allaha şükürler olsun ki benimde bir kızım ve bir oğlum var. Biz üç kız kardeş olduğumuz için kız çocuklarının anneyle olan bağlarını bildiğimden olsa gerek öyle isterdim.

Şimdi bu yazımı okuyunca oğlum kıskanacak. Sana da yazacağım anneciğim merak etme. Babama "kardeşimi daha çok seviyorsun" dediğimde "elinden bir parmak seç, kes bakalım hangisi daha çok acır" derdi. "Eşit acır" dediğimde "işte siz benim için, annen için öylesiniz, birinizi daha çok sevmemiz mümkün değil" derdi. Şimdi de ben veriyorum aynı örneği size. Kimbilir belki sizde çocuklarınıza verirsiniz bu örneği. Çünkü hayat bir devir daim.

Dün gece sana "iyi ki varsın, iyi ki benim kızımsın" dediğimde bana "anne, bir çocuğun daha olsa onuda beni sevdiğin kadar sevip ona da "iyiki varsın" dermiydin" dedin. Ben de "derdim tabi ki o da benim çocuğum olacak sonuçta" dedim. Suratını astın. Ben de güldüm "olmayan kardeşini mi kıskanıyorsun yani şimdi" dedim. Sen de düşünüp gülümsedin ve "evet ya ne komik" dedin. Evet bir çocuğum daha olsa onu da sizi sevdiğim gibi severdim. Ama sevgi bölündükçe azalan birşey değil. Hatta çoğalan bir şey.

Seni kocaman öpüp mektubuma burada son veriyorum ama yazmaya devam edeceğim merak etme:)