Nostaljik Pazartesi son dönemin tbt'sine karşılık geliyor diyebiliriz. Sosyal med
yada özellikle instagram da perşembe günleri ama biz blogcular bunu teee seneler önce başlatmıştık:)
Bu yazıyı 21.04.2017'de yazmışım. Halen aynı şeyleri düşünüyorum tabi ki, hatta az bile yazmışım:)))
Mutluluğun Kiloyla İlgisi Yok

Aslında mutluluğun dış etkenlerle ilgisi yok. İçten gelir mutluluk. Mutlu olmak öğrenilebilir ayrıca. Yani bakış açımızı değiştirerek , olumluya odaklanarak, küçük şeylerin tadına vararak, yaşadığın an'da olarak mutlu olabilirsiniz. 

Fotoğraftaki güzel bayan, büyük beden mankeni Ashley Graham. Sıfır beden akımına karşın acayip iş yapıyor. Bende acayip destekliyorum kendisini. 

Çünkü ben kadınların bedenleri üzerindeki baskılara, ideal ölçülere karşıyım. Haaa diyeceksiniz ki "sen neden zayıflamak istiyorsun o zaman?". Cevap veriyorum ; "ben sıfır beden dayatmasına, ne kadar zayıf o kadar güzel düşüncesine karşıyım". İdeal kiloyu savunuyorum. Yani asla sıfır beden olmak istemem, Allah korusun. 

Hürriyette "Gülmekten poz veremedi" haberini okuyunca yüzümde bir tebessüm belirdi.Aklıma bir araştırmayı getirdi bu haber. Erkeklere 100 tane fotoğraf göstermişler ve "hangi kadının daha çekici olduğunu " sormuşlar. Sonuç olarak fiziksel olarak kusurlu olmasına rağmen erkekler gülümseyen kadınları çok çekici bulmuşlar.

Büyük beden mankeni Graham hem kendisi gülmekten poz verememiş hem de yaptığı espirilerle çekim yapan ekibi kahkalara boğmuş. Kendinden hoşnut insan örneği. Yani kaç kilo olursanız olun kendinizden hoşnut olmanızdır önemli olan ve bu hoşnutluğun kriterleri toplumun baskıları olmamalı. Farkında mısınız bilmem ama bu kriterler gittikçe acımasızlaşmaya başladı. Mükemmel vücutlu, mükemmel anne, mükemmel  her şey olmak zorundasınız. Çıta gittikçe yükseliyor. 

Bizim toplumda  söylenen bir söz vardır "fesatlığından kilo alamıyor". Bu haber birde bana bunu düşündürttü.   İş yerinde benim gibi hafif balık etli bir arkadaşımla mutlu insanların hafif kilolu olduğunu, saf ve iyi niyetli olduklarını falan konuşuyorduk bir gün. Zayıf bir arkadaş geldi o anda odaya ve konuştuklarımıza kulak misafiri oldu. "Ne yani siz şimdi bana fesat mı diyorsunuz?" dedi. Bizde kahkalarla gülerek "yoooo biz demiyoruz toplum diyor" dedik. O da bize "kilo veremiyorsunuz züğürt tesellisiyle kendinizi avutuyorsunuz" dedi. Sonra ondan nefret ettik işte bizde:)))))

Yani demem o ki arkadaşlar kimsenin standartlarına uymaya çalışarak kendinizi hırpalamayın. Nasılsanız şu an, bu halinizle güzelsiniz. Hiç kimsenin size kendinizi kötü hissettirmesine izin vermeyin. Birisi sizi bu konuda eleştirirse eğer şunu bilin ki tamamen kendi hakkındaki olumsuz düşüncelerini size söylüyordur. Yani size kilo almışsın diyorsa o kendisinin kilo aldığını düşünüyordur. Kötü görünüyorsun diyorsa kendisinin kötü göründüğünü düşünüyordur" Kişisel algılamayın yani konunun sizinle bir ilgisi yok:)))))

Bir süredir allerjiden muzdaribim. Gözlerim, kulaklarım kaşınıyor, yaşarıyor, burnum akıyor, başımda bir ağırlık, üzerinize afiyet. Hastanede çalışmama rağmen pek doktora gitmem:) Ama her ihtiyaç anında gidebileceğimi bilme ihtimalini seviyorum:) Günlerce, hatta yaklaşık 1 ay sürünce bu allerji sıkıntıları Göğüs bölümüne gittim. Aslında Kulak Burun Boğaz bölümüne gidecektim ama diğer semptomlara kuru öksürükte eklenince ciğerlerimle ilgili bir sorun olabileceğini düşündüğüm için göğüs bölümüne gittim. Benden önce ki bayan muayenesini olmuştu ama doktordan bir türlü ayrılamıyordu:) Durmadan sorular soruyordu ve aralarında geçen diyalogtan daha önceden tanıştıklarını anladım. Sürekli geliyordu göğüs bölümüne , takipli hastaymış. Sırt ağrılarının bir türlü geçmediğini , nefes almakta güçlük çektiğini, ilaçlarını çok düzenli kullanamadığını anlatıyordu. En sonunda dedi ki "şu sigarayı bir bırakabilsem". Çok şaşırdım , bu kadar sıkıntısı olmasına rağmen sigara içiyor olmasına. Muayeneden çıktıktan sonra bir baktım hastane tıklım tıklım hasta dolu. "Neden bu kadar çok hasta insan var" diye düşündüm. "Bir şeyler yanlış olabilir mi acaba" dedim kendi kendime. Yani insanlar neden bu kadar çok hasta oluyorlar ve verilen ilaçlar çok fazla işe yaramıyor. Ya da ilaçlar işe yarasa bile bir süre sonra başka şikayetlerle yine hastaneye geliyorlar. "Neyi farklı yapabiliriz"i düşünürken  aklıma yıllar önce yaşadığım bir olay geldi.

15 yıl kadar önce(daha fazla da olabilir) Sağlık Bakanlığı'nda çalışıyordum, bir gün evrak biriminden bir mektup geldi bizim birimimize. Sanırım nereye göndereceklerini bilememişler:) Çünkü çalıştığım birimin pek alakası yoktu mektubun konusuyla.

Mektubu açıp okumaya başladık. 5 sayfa falan vardı. Sıradan bir vatandaş ülkemizde ki sağlık politikalarının iyileştirilmesi ile ilgili fikirlerini anlatıyordu. Hepimiz bu sıradan vatandaşın cüretine gülmüştük o zaman ve çözüme ilişkin söylediklerini de çok mantıksız bulmuştuk. Yani hepimiz şikayet ederiz sistemden ama hiç birimiz oturup bir bakanlığa mektup yazıp bu değerli fikirlerimizi paylaşmayız. Belki de paylaşmalıyız. Şu an adamın aslında ne kadar sorumluluk sahibi olduğunu düşünüyor ve yaptığını çok doğru buluyorum.

Mektupta bahsettiği iyileştirme tedbirlerinden biri; sigaradan kaynaklı hastalıkların tedavisinin kişi sigarayı bırakmıyorsa ödenmemesi gerektiğiydi. Sigaradan kaynaklı hastalığı olan kişinin ilk muayenelerinin ve tedavilerinin ücretsiz olması , sonrasında kişiye sigarayı bırakması için ücretsiz yardım ve süre verilmesini, halen bırakmazsa ilk yıl tedavinin yarısının karşılanmasını sonraki yıllarda ücretli muayene olmasını öneriyordu.

Ayrıca koruyucu sağlık uygulamalarının daha fazla olması gerektiğini söylüyordu. Daha başka önlemlerde vardı ama hatırlamıyorum.

Bu mektuptan 10 yıl sonra gazetede bir haber okudum. İngiltere de bir kanun çıkması planlandığını, bu kanununa göre sigara içen bireylerin sağlık harcamalarının yarısının karşılanacağını söylüyordu ama insan haklarına ve eşitliğe aykırı bulunduğunu ve uygulamaya geçemedikleri benzeri bir haber okudum. Aklıma mektupta ki sıradan vatandaş geldi. Acaba ingilizce biliyordu da bizim bakanlıktan cevap alamayınca ingiltere sağlık bakanlığına mı yazmıştı mektup:)))))

Sonuç olarak şaka bir yana bu kadar çok insanın hasta olması ile ilgili bir şeyler yapılmalı. Koruyucu sağlık önlemleri arttırılmalı ki insanlar hasta olduktan sonra ki maliyetler çok fazla, hem maddi hem manevi olarak.

Gelecekte mektup yazan sıradan vatandaşın söyledikleri gerçek olacak gibi geliyor, siz ne dersiniz?

Bir yerde okumuştum, her gün ağaçları izlemek, gerçekten bakmak yani farkında olarak bakmak, depresyondan koruyormuş. Bazen aklıma gelir , durup izlerim ağaçları ve düşünürüm "acaba kaç kişi senin gölgende oturdu? kaç hayata tanıklık ettin? kaç kişi sana bakıp durup düşündü ve o kişiler şimdi hayatta mı?". 150-200 yıllık bir ağacı düşünürsek bir kaç insan neslini görmüştür. Mesela eskiden köylerde evlerin bahçelerinde ağaç olan evler vardı ve kaç çocuk o ağaçlara kurulan salıncaklarda sallandı. Mesela dede-baba-torun belki de torunun torunu. Ama o ağaç hep oradaydı, insanlar geldiler, geçtiler. Böyle düşünmek bana ölümlü olduğumu hatırlatıyor. Her şeyin geçici olduğunu bu yüzden olmuş veya olmamış şeylere üzülmenin bir anlamı olmadığını(kesin depresyona iyi geliyor:))) 
Sevgili Mehtap'ta yazmıştı "benim ağaçlarım" yazısını, okumak isterseniz; http://pudrasekerim.blogspot.com/2019/07/benim-agaclarm.html

Aklımda kalan ağaçları düşündüm şu an, çocukluğumdan beri. Yan komşumuzun nar ağacı ilk aklıma gelen, bizim bahçeye dalları uzardı ve komşumuz bize alabileceğimizi söylerdi ama annemler o vermeden almazlardı:) Çok güzeldi, nar ağacı çok estetik bir ağaç , meyveleri öyle güzel veriyor ki sanat eseri gibi, "mucize diye bir şey var yaaa" diye düşünüyorsunuz.

Sonra halamların bahçede ki dut ağacı. Nasıl da patlayıncaya kadar dut yerdik:)))) halamın kızıyla.

Babaannemin bağında ki incir ağacı, kiraz ağacı hatırımda kalanlar.

Bu arada farkına vardım ki hep meyve ağaçları kalmış aklımda, midesine düşkün biri olaraktan:))))

Son ağaç bu "depresyona iyi geliyormuş" yazısını okuduktan sonra iş yerime giderken yolun üzerinde olan ağaç .O yazıyı okuduktan sonra fark ettim, aslında o hep oradaydı. Yaya kaldırımı üzerinde ama çok şükür ki kesmemişler. Bu meyve ağacı değil bak dikkatinizi çekerim:) Çok büyük bir ağaç 150 yaşında falan vardır bence en az. Her sabah işe gelirken pazartesi,salı , çarşamba vb.... sendromu yaşarken , homur homur suratsız bir şekilde yürürken kafamı kaldırıp ona bakınca kendime "hey ne oluyorsun arkadaş, hayat ne kadar güzel, bak ağacın ne kadar dingin ve halinden memnun görünüyor" diyorum ve yoluma devam ederken gülümsediğimi fark ediyorum.

Ben Bursa'lı olduğum için olsa gerek ağaç olduğunda değil de olmadığında çok fark ediyordum önceden. "Burası eksik sanki"  hissi oluyordu ve bir bakıyordum bu his ortamda hiç ağaç ve yeşillik olmamasından kaynaklanıyor.
İnsan doğadan uzaklaştıkça mutsuz olurmuş, bile bile her yeri betonlara çevirip mutsuz olmayalım . 
Bahçeme meyve ağaçları dikmek istiyorum , çocuklarımın da ağaçları olsun diye.
Sizin ağaçlarınız hangileri? Mesela ilk aklınıza gelen hangisi? Yoruma yazıp bizimle paylaşır mısınız?