Ebeveyn Manzaraları
herşeyin başı sağlık
Memleketimden Ebeveyn Manzaraları
sağlıklı olmak
Memleketimden Ebeveyn Manzaraları
YAZAR : kadriye
Perşembe, Nisan 30, 2015
Memleketimden Ebeveyn Manzaraları
Neyse sağ salim iki çocukta ameliyattan çıktı. Çok şükür atlattık. Ama bir kez daha ebeveynliği sorguladım. Ya çok abartı bir şekilde dünyanın merkezi yapıyoruz çocuklarımızı ya da acayip ilgisiziz. Ben hangi kategoriye giriyorum diye düşündüğümde(yapmam gerekenleri bilmeme rağmen) sağlıksız bir davranış sergileyerek ölüp bayılan, çocuğu söz konusu olduğunda metanetli olamayan kategoriye girdiğimi fark ediyorum. Çuvaldızı kendime batırıyorum. Ama bu konuda güçlü olmak çok zor geliyor bana. Bu konularda ahkam kesmek çok kolay ama başa gelince işin rengi değişiyor.
Kızımın rahatsızlığı dolayısıyla
hastanenin çocuk servisinde geçirdiğimiz 72 saatte, duygusal anlarım
dışında, ebeveynleri gözlemledim. Gözlem yapmayı çok seviyorum. Öncelikle biz
bir devlet hastanesinin aciline gittik. Yaklaşık 1,5 saat sıra bekledik. Ama
sıra beklerken gelen hasta profiline baktığımda, yalan olmasın, yaklaşık
yarısının acil olmadığına karar verdim kendi kendime. Çünkü mesela ateşi var
diye getirdikleri çocuk hiç yerinde durmuyor, hoplayıp zıplıyordu. Hatta ben
hiç bir art niyet olmadan saf saf "hasta çocuk bu mu?" diye sordum ve
gayri ihtiyari "iyileşmiş maşallah hoplayıp zıplıyor" dedim. Annesi
eminim bana çok sinir olmuştur:)
Beklerken
yanımıza bir çift geldi. Dört ellerinin üzerinde 6 aylık bir bebek
taşıyorlardı. Aman allahım o ne ilgi, o ne ihtimam. Ellerinde dijital derece 2
dakikada bir bebeğin ateşini ölçüyorlar. Bir anne ölçüyor bir baba. Gülmemek
için kendimi zor tuttum. Hatta "2 dakikada değişmemiştir ateş, sakin
olun" dememek için de epey zorladım kendimi. Ama "ne rahatsızlığı var
bebeğin" diye sordum(Eskiden anneme kızardım hastanede herkesle konuştuğu
için. Ona benzemeye başladım. Yaşlanıyomuyum ne). "Aşı yaptırdık ta ateşi
38'in altına düşmeyince getirdik" dediler. Ben de "hımmmm"
dedim:) Çok anlamlı bi hımmmmm dı ama .
Sonra sıra bize
geldi muayene olduktan sonra müşahade odasında kızıma serum takıldı. Yan odada
bir bebek ölmüş:( Annesi "emzirdim, uyuttum, komşuya gittim, döndüğümde
nefes almıyordu" demiş hemşireye. 6 aylık bebeği 3 saat evde yalnız
bırakmış kadın. Döndüğünde de ölmüşmüş. Acayip soğukkanlı görünüyordu, hiç
ağlamıyordu.
Sonra kızımı
çocuk cerrahisi bölümüne yatırdılar. 2 yatak vardı. Diğerine de 9 aylık bir
bebek geldi. Ne olduğunu bilmedikleri bir şey yutmuş ve akciğerinde kalmış.
Nefes almakta zorlanıyordu. Hemşireler "annesi çocuğu şöyle tut"
deyince yanındaki bayan "annesi değil anneannesiyim, annesi dayanamaz
böyle şeylere" dedi. İki gözüm iki çeşme ağlarken bile kulak kabarttım ve
"neye dayanamıyormuş annesi" diye merak ettim.
Sonra annesi
geldi ve anneanneye dediki: "anne bak çocuğu ameliyata alacaklar başında
refakatçi olarak kalmayı kabul edersen izin kağıdını imzalıycam ama kabul
etmezsen ben kalamam biliyosun, dayanamam" dedi. İnanamaz gözlerle baktım.
Genç bir anneydi.Yazık diye düşündüm kendisi büyümeden anne olmuş.
Kızım ameliyata
girdiğinde eşim dışarda beklerken bu genç anneyi görmüş. Bana dedi ki:
"bakar mısın şu bayanda anne hiç senin gibi ayılıp bayılmıyor, çok
metanetli" dedi. Bana o anneyi örnek gösterdi. İnanabiliyor
musunuz?
Neyse sağ salim iki çocukta ameliyattan çıktı. Çok şükür atlattık. Ama bir kez daha ebeveynliği sorguladım. Ya çok abartı bir şekilde dünyanın merkezi yapıyoruz çocuklarımızı ya da acayip ilgisiziz. Ben hangi kategoriye giriyorum diye düşündüğümde(yapmam gerekenleri bilmeme rağmen) sağlıksız bir davranış sergileyerek ölüp bayılan, çocuğu söz konusu olduğunda metanetli olamayan kategoriye girdiğimi fark ediyorum. Çuvaldızı kendime batırıyorum. Ama bu konuda güçlü olmak çok zor geliyor bana. Bu konularda ahkam kesmek çok kolay ama başa gelince işin rengi değişiyor.
Şimdilik hoşça
ve sağlıklı kalın. Sevdiğiniz herkes te sağlıklı olsun inşallah. Herşeyin başı
sağlık.