Memleketimden Ebeveyn Manzaraları

Memleketimden Ebeveyn Manzaraları

   Kızımın rahatsızlığı dolayısıyla hastanenin çocuk servisinde  geçirdiğimiz 72 saatte, duygusal anlarım dışında, ebeveynleri gözlemledim. Gözlem yapmayı çok seviyorum. Öncelikle biz bir devlet hastanesinin aciline gittik. Yaklaşık 1,5 saat sıra bekledik. Ama sıra beklerken gelen hasta profiline baktığımda, yalan olmasın, yaklaşık yarısının acil olmadığına karar verdim kendi kendime. Çünkü mesela ateşi var diye getirdikleri çocuk hiç yerinde durmuyor, hoplayıp zıplıyordu. Hatta ben hiç bir art niyet olmadan saf saf "hasta çocuk bu mu?" diye sordum ve gayri ihtiyari "iyileşmiş maşallah hoplayıp zıplıyor" dedim. Annesi eminim bana çok sinir olmuştur:)

Beklerken yanımıza bir çift geldi. Dört ellerinin üzerinde 6 aylık bir bebek taşıyorlardı. Aman allahım o ne ilgi, o ne ihtimam. Ellerinde dijital derece 2 dakikada bir bebeğin ateşini ölçüyorlar. Bir anne ölçüyor bir baba. Gülmemek için kendimi zor tuttum. Hatta "2 dakikada değişmemiştir ateş, sakin olun" dememek için de epey zorladım kendimi. Ama "ne rahatsızlığı var bebeğin" diye sordum(Eskiden anneme kızardım hastanede herkesle konuştuğu için. Ona benzemeye başladım. Yaşlanıyomuyum ne). "Aşı yaptırdık ta ateşi 38'in altına düşmeyince getirdik" dediler. Ben de "hımmmm" dedim:) Çok anlamlı bi hımmmmm dı ama .

Sonra sıra bize geldi muayene olduktan sonra müşahade odasında kızıma serum takıldı. Yan odada bir bebek ölmüş:( Annesi "emzirdim, uyuttum, komşuya gittim, döndüğümde nefes almıyordu" demiş hemşireye. 6 aylık bebeği 3 saat evde yalnız bırakmış kadın. Döndüğünde de ölmüşmüş. Acayip soğukkanlı görünüyordu, hiç ağlamıyordu.

Sonra kızımı çocuk cerrahisi bölümüne yatırdılar. 2 yatak vardı. Diğerine de 9 aylık bir bebek geldi. Ne olduğunu bilmedikleri bir şey yutmuş ve akciğerinde kalmış. Nefes almakta zorlanıyordu. Hemşireler "annesi çocuğu şöyle tut" deyince yanındaki bayan "annesi değil anneannesiyim, annesi dayanamaz böyle şeylere" dedi. İki gözüm iki çeşme ağlarken bile kulak kabarttım ve "neye dayanamıyormuş annesi" diye merak ettim.

Sonra annesi geldi ve anneanneye dediki: "anne bak çocuğu ameliyata alacaklar başında refakatçi olarak kalmayı kabul edersen izin kağıdını imzalıycam ama kabul etmezsen ben kalamam biliyosun, dayanamam" dedi. İnanamaz gözlerle baktım. Genç bir anneydi.Yazık diye düşündüm kendisi büyümeden anne olmuş.

Kızım ameliyata girdiğinde eşim dışarda beklerken bu genç anneyi görmüş. Bana dedi ki: "bakar mısın şu bayanda anne hiç senin gibi ayılıp bayılmıyor, çok metanetli" dedi. Bana o anneyi örnek gösterdi. İnanabiliyor

 musunuz? 

   Neyse sağ salim iki çocukta ameliyattan çıktı. Çok şükür atlattık. Ama bir kez daha ebeveynliği sorguladım. Ya çok abartı bir şekilde dünyanın merkezi yapıyoruz çocuklarımızı ya da acayip ilgisiziz. Ben hangi kategoriye giriyorum diye düşündüğümde(yapmam gerekenleri bilmeme rağmen) sağlıksız bir davranış sergileyerek ölüp bayılan, çocuğu söz konusu olduğunda metanetli olamayan kategoriye girdiğimi fark ediyorum. Çuvaldızı kendime batırıyorum. Ama bu konuda güçlü olmak çok zor geliyor bana. Bu konularda ahkam kesmek çok kolay ama başa gelince işin rengi değişiyor.

Şimdilik hoşça ve sağlıklı kalın. Sevdiğiniz herkes te sağlıklı olsun inşallah. Herşeyin başı sağlık.