Belki De Kurban Değilsin

 Yıllar önce bir arkadaşım vardı. Yaşadığım sorunlardan ona bahsettiğimde, şikayet ettiğimde bana ona benzer ama çok daha kötü olaylar yaşamış insanların hikayelerini anlatırdı. Onunla sohbetin sonunda halime şükrederek hatta biraz da şımarıklık yaptığımı düşünerek ayrılırdım onun yanından. 

İnsan doğası gereği olumsuzu görmeye , olumsuza odaklanmaya daha meyilli. Ve bazen o kadar çok kalıyor ki o olumsuz deneyimlerde olumlu hiç bir şey yokmuş gibi hissedip kurban psikolojisinde kalıyor. Çaresiz hissediyor, kurban psikolojisinde kalıyor. Ve çoğunlukla öğrenilmiş çaresizlik içinde sadece şikayet edip harekete geçmeden kendine acıyor. 

Bir şeylerden şikayet edeceğim zaman o arkadaşım gelir aklıma “şimdi burada olsa hangi daha kötü hikayeyi anlatırdı bana” diye sorarım kendime.  Ve çok daha kötü olabilecek senaryolar kurgularım ve “yok ya o kadar da kötü değil” derim. 

Zaman zaman bunu yapmak iyi gelebilir. Çünkü yaşadığımız olay bizim için çok büyük çok zor gelir yaşarken ama bu sarmalın içinden çıkmak için başka insanların daha da kötü şartlarda olduğunu görmemizi sağlar. Gördüğümüzde de olaylara farklı açılardan bakabiliriz ve harekete geçebiliriz. Ya da en azından kurban psikolojisinden çıkar ruh halimizi düzeltebiliriz. 

Çünkü umutsuzlukta debelenmenin hiç kimseye faydası yok. 

Ne dersiniz?