Çizgi Ötesi filmini çok etkileyici bulduğumu söyleyerek başlayayım yazıma. 1990 yapımı aynı isimde ki filmin yeni versiyonu. O filmde başrol oynayan Keifer Shuterland bu filmde de küçük bir rol almış, öğrencilerin hocasını canlandırıyor.  

Konusu; tıp öğrencisi 5 gencin ölümden sonrası yaşamı deneyimlemek için kendilerini denek olarak kullanmaları ve bunun sonucunda yaşadıkları. 

Başrol oyuncusu Countrey filmin başında kendi hatası yüzünden kız kardeşinin ölümüne sebep olur. Yıllar sonra tıp okumaya başladığında ölümden sonra ne olduğunu bilmek için deney yapmaya karar verir. İki arkadaşını ikna eder ve kalbini durdurmalarını ister. Bir kaç dakika kalbini durdurup tekrar hayata döndürürler. Bir takım tesadüfler sonucu 2 arkadaşları daha onlara katılır . Yani 5 tıp öğrencisi ölümden sonra ne yaşandığını öğrenmek için deney yaparlar.

İlk deneyi yapan bu olayı başlatan Countrey aslında kız kardeşiyle görüşebilmeyi istemektedir. Ama olaylar beklediği gibi gelişmez. Diğer 3 arkadaşı da bu deneyimi yaşamak isterler ama sonrasında  hayatları eskisi gibi olmaz. 

Hepsini geçmiş yaşamlarında suçluluk duydukları şeyler vardır. Bu deney sanki bu olayları aktive eder. Hepsi artık bu duygularıyla yüzleşmek zorundadır.

Oyuncular da film de güzeldi bence. Gerim gerim gerildim. Filmden sonra ise beynimizin bize neler edebileceğini düşündüm. Ve affetmenin ne kadar önemli olduğunu. Daha fazla ayrıntı vermeyeyim ama sanki filmin mesajı "herkes ne yaparsa kendine yapar" gibi bir şeydi. 

İnsan gençken çok daha cesur oluyor. Dünyayı değiştirebileceğini düşünüyor. Bizde derler ya "delikanlı" kanı deli akar insanın. Bu gençlerin de öyle :)))

Aslında marka festivali bloggerları çok ilgilendiriyor. Markalaşmak ve dijital reklamcılık, dijital yayıncılık paralel sektörler. Yani aslında her blog bir marka. Bu açılardan düşünülünce bu festival bloggerlar için daha bir önemli. Yani ünlülerin gelip bir şeyler anlattıkları bir festival değil. 

Belki iddialı olacak ama festivale katılıp sunumları izlemeden öncesiyle sonrası aynı insan olmuyorsunuz. Beyninizde yeni yeni ampuller yanıyor. Farklı bakış açılarını gözlemliyorsunuz. Bana öyle oldu . Bir şeyler kattı, bir şeyler yerine oturdu. 

Sunay AKIN çok güzel ve dolu dolu bir sunum hazırlamış. Eğlenceli hikayeler anlattı. Bir kitapçıdan Hitler ve Mussolini'nin posterlerini asmasını istemişler 2. Dünya Savaşı esnasında. Hiç istememesine rağmen ailesini ve çocuklarını düşünerek asmış posterleri ve iki posterin arasına ne dükkanı olduğu belli olsun diye ve ima etmek için tek bir kitap koymuş vitrine. Kitabın adı "Sefiller" miş:))))))

İşte beklediğim sunum buydu. Psikoloji alanım olduğu için farklı bakış açılarından olaylara bakan insanları seviyorum ve merak ediyorum. Aşkım Kapışmak "eğlenelim hadi biraz" dedi ve bize kadın beyni ile erkek beynini karşılaştırmalı anlattı. Herkes çok güldü. Mesela dedi ki; Erkek beyni 4 çekmeceden oluşur ve asla dördü birden açık olmaz. Ama kadın beyni 77 çekmeceden oluşur ve en az yedisi sürekli açıktır:)))) Sonra gülen bir bayana dönüp "bu çokta iyi bir şey değil. Yani bu kadınların daha zeki olduğu anlamına gelmiyor dedi:)))) Yaradılışımızın böyle olduğunu anlattı. 

"Bir kadın yolda diğer kadın arkadaşını görünce tepeden tırnağa süzer ve bu konuda ne düşündüğünü anlatmak ister. Sonra eve gidince kocasına sorar "bil bakalım bugün kimi gördüm?" erkek düşünür "banane yaaaa" ama bir şey demez çünkü kadının anlatmadan rahatlamayacağını , dinlemezse başına daha büyük sıkıntılar geleceğini önceki tecrübelerinden öğrenmiştir. Kadın da erkeğin kimi gördüğünü asla tahmin edemeyeceğini biliyordur eski deneyimlerinden. Sonra kadın anlatmaya başlar erkek yine düşünür "ben bu bilgiyle ne yapayım şimdi?" erkekler sonuç odaklı oldukları için kendisinden ne beklendiğini anlamaya çalışır ama kadın bir şey yapmasını beklemiyordur aslında"

Bu ve bunun gibi bir sürü hikaye anlattı ve bizi çok güldürdü. Kendimizi, kadınları ve erkekleri mizahi bir dille bize anlattı. 

Üç gün süren bu festivalin sadece bir gününe katılmış olmak çok tatmin etmese de beni hiç yoktan iyidir diyorum ve seneye hepsine katılmayı arzu ediyorum.

13-14-15 Aralık 2017 tarihlerinde ATO Congresium'da marka festivali vardı. Geçen sene de gitmiştim ve bu konuda yazmıştım. Bu yıl iznim olmadığı için sadece 1 gün katılabildim ama dolu dolu bir programdı. 

Günümüzde "marka olmak" daha fazla konuşulur oldu. Alanında isim yapmış, marka olmuş insanlar bu festival kapsamında konuşmalar yapıyorlar. Normal hayatınızda  pek bir araya gelemeyeceğiniz insanlarla sohbet etmek gibi:)))

Bir kaç salonda birden aynı anda konuşmacılar sunum yapıyorlar. Bazılarını kaçırıyorsunuz bu yüzden tercih yapmanız gerekiyor. Aslında bana sorsalar böyle yapmazdım. Ama soran olmadı ki:))))

Sevgili arkadaşım(ahiretlik) Hülya değişmez festival partnerim:)))) Sizinle aynı kafada, aynı bakış açısına sahip arkadaşlarınız olması çok güzel. "Hadi gidelim" diyorsunuz "nereye?" demiyor. Tamam diyor hemen:))) "Nereye gidiyoruz diye neden sormuyorsun" dediğimde de "sen gidiyorsan iyi bir şeydir "diyor:))) Sonuçta gerçekten ikimizde çok keyif aldık. Çok verimli, eğlenceli sunumlar izledik. Yani ben gidiyorsam arkama takılabilirsiniz:))) Sizi kötü bir yere götürmem:)))

Konuşmacılardan birisi Metin Hara'ydı. Geçen yılda özellikle onun konuşmasını izlemek için gelmiştim festivale. Laf aramızda bu yıl onun için değil de Aşkım Kapışmak'ı izlemek için geldim. Metin Hara'dan biraz soğumuş olabilirim. Adriana Lima ile ilişkisi hakkında Ayşe Arman'la yaptığı röportaj kafamdaki imajını zedeledi biraz. Ama sunumu yine de iyiydi hakkını yiyemem:)

Kurduğu "İnsana Güven" akademisinin hikayesini anlattı .  İnsanlar ona hep ne demek olduğunu soruyorlarmış "insana güven toplumun değersizleştirdiği her bir bireyin aslında ne kadar değerli olduğunu hatırlatır" dedi. "Yaşadığımız her acıyı zalimliğede dönüştürebilirsiniz başkalarına yardım etme gücüne de, canınız yandığında birine güç verin" dedi.

Devam edecek.........

Hafta sonu Aile Arasında filmine gittik ailecek:))) Aslında ailecek sayılmaz oğlum eksikti. Artık 15 yaşına gelmiş bir adam olduğu için bizimle takılmıyor. Aslında onunda olmasını isterdim, film komikti çünkü. 

Aile Arasında filmine girmeden önce Özcan Deniz'in "öteki Taraf" filminin afişini gördüm ve merak ettim. Sonrasında eve gelince konusunu okuyayım dedim ve konu hem ilgimi çekti hemde "eeee dedim hani bunun devamı?" Yani konu çok merakta bırakacak şekilde anlatılmış. Sonrasında bu filmin 2011 İspanyo filmi "Hidden Face" filminden esinlendiğini okudum ve o filmi izledim. 

Aile Arasında filmi güzeldi, çok güldük. İnsanları güldürmek çok kolay bir şey değil ve bence bu filmde bunu başarmışlar. Gülmek terapi gibi geliyor insana. O açıdan sevdim filmi. Mesajlar da güzeldi.

Eğer Hidden Face filminin aynısıysa Öteki Taraf filmi, o filmi izlemeyi düşünenler yazının bundan sonrasını okumasınlar bence. Çünkü filmi anlatacağım:))))

Film başrol oyuncusu erkeğin sevgilisinin ona bıraktığı videoyu izlediği sahneyle başlıyor. Genç kadın sadece bir video mesajı bırakıyor ve ortadan kayboluyor. Adam 2 gün bu duruma çok üzülüyor, ağlıyor, içiyor falan ama 2 gün sonra barda tanıştığı Fabiana isimli bir kızla eve geliyor ve onunla yaşamaya başlıyor. Film bir yerden sonra geçmişe dönerek anlatıyor aslında ne yaşandığını. Adam bir orkestra yönetmek için başka bir ülkeden iş teklifi alıyor ve oraya giderken sevgisini de götürüyor. Bir ev kiralıyorlar ve kadın işini evden yürütüyor. Bir gün sevgilisinin çalıştığı yere gittiğinde onu bir kadınla içki içerken görüyor ve kıskanıyor. İlişkisini ve sevgilisinin onu sevip sevmediğini sorgulamaya başlıyor. Bu arada evi kiraladıkları kadınla aralarında dostluk gelişiyor ve o kadına bu sıkıntısını anlatıyor. Kadın da ona "istersen bunu test edebilirsin" diyor ve ona evin gizli bir odası olduğunu gösteriyor. Öyle bir oda ki burası evin diğer kısmı aynalardan görünürken öbür taraftan görünmüyor. Yani gizli bölümdeki kişi öbür tarafı görüyor ama normal kısımda görünmüyor . 

Başrol oyuncusu kadın "Belen" sevgilisini sınamak istiyor. Bir gün ona bir video bırakarak bu gizli bölmeye geçiyor . Ancaaaak anahtarı almayı unutuyor aceleyle. Yani orada kalıyor ve sesini duyurmasının , oradan çıkmasının tek yolu öbür taraftan birinin anahtarla o kapıyı açması. Günlerce sesini duyurmaya çalışıyor ama tek yapabildiği su borularına vurarak suyun dalgalanmasını sağlamak ve çeşmeden bağırarak hafif bir gürültü yapabilmek. Sevgilisini yeni sevgilisi çeşmeyi açtığında bu sesleri duyuyor ve duş alırken suyun dalgalandığını fark edip adama evde hayalet olduğunu söylüyor. Ancak bir süre sonra evde yalnızken bunların sebebini araştırmaya başlıyor. Suyun dalgalandığını gördüğünde soruyor "Belen sen misin?" Belen de öbür taraftan borulara vurarak suyu dalgalandırıyor. "Öldün mü?" diye sorduğunda dalgalandırmıyor. Yani evet dediğinde suyu dalgalandırarak bir iletişim kuruyorlar.

 Ondan öncesinde kız oranın anahtarını bulmuş ve boynuna kolye olarak takmıştı. Belen'in yönlendirmeleriyle kapıyı buluyor ve anahtarı takıp tam açacakken vazgeçiyor. Belen ortaya çıkarsa adamın onu terk edeceğini düşünüyor ve aynaya bakıp "üzgünüm Belen" diyor. Yani kadının orada olduğunu bile bile onu orada bırakarak  hayatına devam ediyor. Bu arada Belen'in oratadan kaybolmasını sorgulayan polis memuru Fabiana'ya aşık ve o adamdan ayrılmasını istiyor. Adamın iş yerinde flört ettiği kadınla fotoğraflarını getirip Fabiana'ya gösteriyor polis ve Fabiana Belen'i oradan çıkarmaya karar veriyor. Anahtarla kapıyı açıp giriyor ve Belen bir yatakta yatıyor. Onun öldüğünü düşünüyor ama Belen ona tuzak hazırlamış. Kafasına vazoyla vurup Fabiana'yı bayıltıp anahtarı da alıp odadan çıkıyor ve ülkesine geri dönüyor. Anahtarı ortalıkta bırakıyor ama neyin anahtarı olduğu belli değil ve adam öbür tarafı bilmiyor. Yani bu sefer öbür tarafta Fabiana kalıyor,  bu da filmin devamı olduğunu mesajını veriyor.

Filmden çok etkilendim ve heyecanla izledim. Etkisinden de uzunca bir süre kurtulamadım. Ve filmin 2.si de var ama ben onu bulup izleyemedim. 

Ama adamın 2 gün üzülmesi, hemen birini bulması falan beni çok sinirlendirdi. Belen'e çok üzüldüm. Hem sevgilisinin onu sevmediğini hemen başkasını bulduğunu öğrendi hemde kilitli kaldı. Filmi izlerken acayip empati yaptım sanırım:)))) Zaten film psikolojik gerilim kategorisinde. 

Konu epey farklı geldi ve filmin işlenişi, oyuncular falan benden tam not aldı. Bu kadar anlattıktan sonra hala izler misiniz bilmem ama:))))

Ama anlatmakla izlemek farklı şeyler. İzlemenizi tavsiye ederim.

Yaşasın yemek yemek:)))) diye diye kilo alıyor insan. Son 3 gündür öyle bir iştahlıyım ki ağzını geveleyen birini görsem "ne yiyorsun bana da ver" diyorum:)))) Yemek yeme hastalığına tutuldum gene:( Her ayın belli bir dönemi hormonlardan olsa gerek iştah patlaması yaşıyorum ve dua ediyorum "Allahım şu dönemi kilo almadan geçireyin ne olur?" diyorum:))) Çünkü bu dönem almazsam karada ölüm yok bana:))))

Kızkardeşim Bursa'da yaşıyor, eğitim için Ankar'ya geldi 2 günlüğüne. Bu iki günde benim iştah patlaması yaşadığım bir dönemdi. Kız kardeşim bana "abla sana ne oldu sürekli yiyorsun" dedi. Tokat gibi geldi bu cümle. Yani aslında farkındaydım ama sanki iyice uyandırdı beni:))) 

O halde iştah nasıl kapatılır?" yazalım dedim google'a ve bir tarif buldum. Onu paylaşayım dedim :)

Benim gibi iştahım biraz kesilsin isteyenlere ve kendime bir hayrım dokunsun:)))

İştah Kesen Çay Tarifi:

-1 tatlı kaşığı mate çayı

- 1 tatlı kaşığı ıhlamur

- Yarım yeşil elma kabuğu

2-3 bardak suda kaynatıp yemeklerden 5-10 dakika önce içilerek tüketiliyor. 

En son ki sinema gecemizde Lion filmini izledik. Geçen yıl sinemada gösterilmişti. Yeni bir film. O zamanlarda hakkında güzel yorumlar okumuştum. Gerçek bir olaydan esinlenilmiş. Konusu Hindistan'da kaybolan bir çocuğun Avusturalya'da ki bir aile tarafından evlat edinilmesi ve büyütülmesi. Çocuk büyüyünce Hindistan'da ki gerçek ailesini bulmak için çabalıyor ve en sonunda buluyor.
Filmin konusundan çok bana düşündürttüğü şeyleri anlatmak istiyorum ben. Filmi izlerken Hindistan'ın bazı bölgelerinin ne kadar fakir olduğunu görüyorsunuz ve bir sürü de çocuk olduğunu görüyorsunuz. Onlarda da nüfus planlaması diye bir şey yok anladığım kadarıyla doğanın rızkını Allah verir diyorlar herhalde yada onların inancı neyse artık. Ama sağlıksız koşullarda yaşayan bir sürü çocuk. Yiyecek yemek, içecek su bile bulamayan insanlar. Ama filmin sonunda başrol oyuncusu çocuğun ailesini bulmaya çalışmasından anlaşıldığı üzere koşullar ne olursa olsun insan köklerini araştırıyor, bilmek istiyor.

Filmde Nicole Kidman Avustralyalı evlatlık alan kadın. Burada ki rolünü, mesajını çok sevdim. Çocuk büyüdüğü zaman yaptıkları bir konuşmada neden çocuk doğurmayıp evlatlık almayı tercih ettiği ile ilgili olarak diyor ki: " Çocuk doğurabilirdim ama dünyada zaten çok fazla çocuk var. Ben birilerini yetiştirmek, onun hayatına katkım olsun istedim.
Ayrıca bu aile başrol oyuncusu çocuktan başka bir erkek çocuğu daha evlat ediniyor filmde. Ve bu çocuk psikolojik sorunlu bir çocuk. Kızdığı zaman kriz geçiriyor mesela.Ve bu aile bu çocuğun sıkıntılarına rağmen evlat ediniyor onu. Takdir etmemek elde değil. Engelli yada sorunlu çocukları olan aileler bile kendi çocuklarına bakmak istemezken bu insanlar ona sıcak bir aile ortamı sunuyorlar.

Yani filmin en can alıcı noktaları çocuğun kaybolması ve sonra uzun çabalar sonucu ailesini bulması değil. Bu ailenin yaptığı fedakarlıklar, dünyanın daha iyi bir yer olması için verdikleri mücadeleler. Bir çok insanın yapamayacağı şeyler. Dünyanın daha çok ihtiyacı olan düşünce ve davranış tarzı.
Filmi bu ailenin verdiği mesaj açısından çok sevdim. Aslında normal bir film. Ağır ilerliyor , ama dediğim gibi mesaj bence kurtarıyor filmi.
 
Başrol oyuncusu küçük çocuğun performansı da alkışlamaya değer. Hem çok sevimli hem de yetenekli bir çocuk bulmuşlar.
Bir film yorumumun daha sonuna gelmekle birlikte filmi izlemenizi de tavsiye ederek bitiriyorum yazımı.

Pazar sabahı Özlem Denizmen'in programına katılan Nevzat Tarhan'la aralarında geçen konuşma da "aslında insanlar engelliler ve engelli adayları olarak ikiye ayrılır" dediler. Bu cümle bana yıllar önce katıldığım bir konferansta bir konuşmacının söylediği "Engelli olmak piyango gibidir bir gün size de çıkabilir" cümlesini hatırlattı. Sadece 3 Aralık'ta değil her zaman farkında olmalıyız. 

Sadece biraz empati yeter aslında.