Öğretmen İnsan Hayatında Çok Etkilidir

Bir blog yazısı okurken aklıma kendi ilkokul öğretmenim ve oğlumun kreş öğretmeni geldi. Benim ilkokul öğretmenim çok sert bir adamdı. Soru sorar , verdiğimiz cevabı beğenmeyince bizi döverdi. Bizim sınıfta ondan dayak yemeyen yok gibiydi. Bildiğimiz halde parmak kaldırmaktan korkardık. Mesela hiç unutmam yönleri öğrenirken kuzey yerine güney dediğimde yanağıma inen tokatla yıldızları saymıştım. Hala bilmem yönleri, öğrenmekte istemem:)))) "e" harfini ters yaptığım için cetveli enine dik tutarak ellerime vurmuştu ve 3 gün şişlik ve kabarıklık geçmemişti. Annem ellerimi görünce okula kavga etmeye gidecekti ki babam engellemişti(keşke engellemeseymiş). Yıllar sonra sosyal medyada okuduğum bir cümlede "Bir insanın en büyük şansı çocukken iyi bir ilkokul öğretmenine rastlamasıdır" diyordu. Bu cümleye göre pek şanslı sayılmıyorum o halde. Hatta şanssızmışım. O yılları çok hatırlamak istemiyorum.

Üniversiteden mezun olup çalışmaya başladığım yıllarda bir gün ilk okul sınıf arkadaşımla karşılaştık. Arkadaşım çok başarılıydı, liseyi birincilikle bitirmiş, üniversite de Ankara Siyasal Hukuk Fakültesini dereceyle bitirmiş bir kızdı. Sohbet ederken bana "İlkokul öğretmenimiz bize ne yapmış Kadriye, hayatında ki etkilerini hissediyor musun?" diye sordu. O ana kadar bu konuyu bilinçli bir şekilde düşünmediğimi fark ettim . Sonrasında devam etti; "ben bütün okuduğum okulları birincilikle bitirdim biliyorsun, çalışmaya başladım, avukatlık yapıyorum ama ben konuşamıyorum, konuşmaktan korkuyorum, hep ilkokul öğretmenimin etkisi olduğunu düşünüyorum. Yanlış bir şey söylediğimizde bizi hep cezalandırıyordu , yanlış bir şey söylemekten korktuğum için bildiğim şeyleri bile söylerken çekiniyorum" dedi. Onunla karşılaşmamızdan sonra bende düşündüm, beni de o kadar etkilemiş miydi? Sonra etkilediğine karar verdim. Mesela herhangi bir ortamda çok rahat fikirlerimi beyan ederim ama sınıf ortamıysa ve öğretmen varsa biraz daha çekingen olurum. Ne yazık değil mi?

 

İkinci öğretmen de oğlumun kreş öğretmeni bir bayan. İşe giderken aynı otobüse binmek suretiyle uzaktan tanıdığım bir bayandı kendisi. Bir insanın sizden hoşlanmadığını hissedersiniz ya, (negatif elektirik), işte bu bayan bana karşı öyleydi. Bir kaç ay sonra oğlum kreşe başlayınca onun öğretmeni oldu. Oğlum 2,5-3 yaşlarında falandı. Yaz aylarıydı ve oturduğumuz sitenin kreşine gidiyordu Arda. Kreşin yanında da yüzme havuzu vardı. Her gün havuza gitmek isterdi, bende ona hafta sonu gidebileceğimizi söylerdim. Tabi hafta sonunu tam olarak bilemediği için "3 gün sonra yani uyuyup uyanacağız 3 kere vb.... "  gibi anlatırdım. Sonra bir gün bana "anne sen beni kreşe bırakıp havuza mı gidiyorsun?" diye sordu. Çok şaşırdım, "Hayır  tabi ki oğlum işe gidiyorum" dedim ama 10-15 gün boyunca bu soruyu zaman zaman yineledi. Eşimle ben neden böyle sorduğuna bir türlü anlam veremedik. Bir gün kreşe oğlumu almaya gittiğimde öğretmeni yanıma geldi ve sohbet ederken bana dedi ki "ben Arda'ya annen seni kreşe bırakıp havuza gidiyor, aslında işe gitmiyor diye şaka yapıyorum". O an yüzümdeki ifadenin donduğunu, bir süre konuşamadığımı hatırlıyorum. Sonrasında "neden böyle bir şey söylüyorsunuz" dediğimde şaka yaptığını söyledi. Bir eğitimci o yaştaki bir çocuğun şaka ile gerçeği ayırt edemeyeceğini bilmiyor olamazdı , olmamalıydı.Küçücük bir çocuğa annesinin sanki ondan kurtulmak istediği, onu sevmediği , eğlenmeye gitmek için onu bıraktığı gibi bir mesaj verdiğinin farkında olmaması imkansız bir durumdu. Ama o kadar umursamıyordu ki çocuğun psikolojisini o anda öğretmen olmak bu kadar kolay olmamalı diye sinirlendiğimi hatırlıyorum.

Öğretmen çok önemli insan hayatında. Hayatının geri kalanını, yetişkin olduğunda bile etkiliyor. Keşke bütün öğretmenler bunun farkında olsa. Bir insanın hayatını nasıl etkilediklerini bilseler kayıtsız, umursamaz olamazlar. Bu iki örneği iyi öğretmenleri tenzih ederek söylüyorum tabi ki. Oğlumun kreş öğretmeni ile ilgili okul idaresiyle konuştuğumda bana kişisel sorunlar yaşadığı bir dönemden geçtiği için öyle davrandığını söylediler. Kişisel sorunlarımızı çocuklara bu kadar yansıtmak gibi bir şansımız olmaması gerektiğini düşünüyorum. O masum meleklere kişisel sorunlarımız yüzünden , düşüncesizce davranamayız, davranmamalıyız. Sizce de öyle değil mi?