Anneler Günü'nün Hatırlattıkları

Dün Anneler Günü'ydü bildiğiniz üzere:) benim de, anneler günü olmasından ötürü, çocuklar küçükken yaşadığım şeyler geldi aklıma. Şimdi gülerek anlattığım ama yaşarken çok zorlandığım. İnstagram da yaptığım paylaşımın da altına yazmışım "anne olduktan sonra yaşadığımız zorluklar unutuluyor, yıllar geçtikçe  gülerek anlatıyorsun". Çektiğin acılar unutuluyor, evet. Uykusuz kalmalar, hiç durmayan ağlamalar, yemek bile yiyememeler , her şey unutuluyor.

 

Uykusuz kalmakla ilgili bir anım geldi aklıma sonra. Ezgi 1-1,5 yaşlarında falandı. Oğlum da 6-7 yaşlarında . Bir gün sinemaya gitmek istedi , bende onu kıramadım(bizim evde gezme, sinema işlerine ben bakarım:)) kızımı babasına bırakıp oğlanı sinemaya götürdüm. Biletlerimizi aldık sinema saatini beklerken telefonum çaldı. Eşim çok kötü bir ses tonuyla çok ağrısı olduğunu eve gelmemi , onu doktora götürmemi istediğini söyledi. Eşim çok dirayetli bir insandır, böyle bir şey söylemesi için çok ciddi acı çekiyor olması gerek diye düşünüp endişeyle biletleri değiştirip eve geri gittim. Gerçekten de eşim iki büklüm bir şekilde resmen kıvranıyordu. Ne yapalım ne yapalım diye düşünürken çocukları komşuya bırakıp hemen hastaneye gitmeye karar verdik ki ben Ezgi'nin bensiz uzun süre  duramayacağını, çok ağlayacağını düşünerek endişeliydim. Ama zorundaydık ve  çocukları komşuya bırakıp hemen hastaneye gittik. Muayene, tahlil vb.... sonucu eşimi ertesi gün apandist ameliyatına almaya karar verdiler. Apandist teşhisi koymak uzun ve zahmetli bir süreçmiş bunları yaşarken öğrendik bu arada:) Bu zahmetli sürecin sonunda gece 23:30 da falan eşimin yatışını yapıp bize oda verdiler. İki boş yatak vardı. Komşuyu arayıp bilgi verdikten sonra kızımı sordum ,"gayet iyi hiç sesi çıkmadı, biraz önce uyudu" dedi. Ben şok oldum. Uyusa bile en az 3 kez uyanır diye düşündüm ama yapabileceğim bir şey yoktu. Ezgi o dönem gecede 3-4 kez uyanırdı. O doğduğundan beri sabaha kadar deliksiz uyumayı unutmuştum. O gece hastanede uzun bir zamandan sonra ilk defa sabaha kadar deliksiz uyuduk. Sabah uyandığımızda çok mutluyduk , ikimizde birbirimize dönüp "hiç uyanmadan uyuduk, inanabiliyor musun?" diyerek güldük. Herhalde o gece sadece yatağa yattığımı biliyorum, gözlerimi kapattım ve hemen sabah oldu sanki. Öyle güzel uyumuştuk.

İşte annelik daha fazla böyle anılar demek, zorluklar demek ama yine de dünyanın en güzel duygusu. Bir anneler gününde işte bunları düşündüm. Tamamen unutulmasa da gülerek hatırlanan , sadece güzel yönleri hatırlanan anılar.

Anneler günümüz kutlu olsun.