Annelik Anılarım

Bir gün unutmaktan korktuğum için buraya yazmak istiyorum. Ayrıca kendimce yaşadığım aydınlanmalarım belki başka annelere faydalı olur.

İlk söylemek istediğim şey ; Anne ne kadar rahatsa çocuğu da o kadar rahat olur arkadaş , iki iki dört kadar kesin:)))

Çocuklarımın bebekliklerinden beri rahat bir anne olamadığından ötürü onların da rahat olmadıklarını büyüdüklerinde fark ettim:) Siz erken fark edin sevgili yeni anneler. Şöyle ki; uyumayı çok sevdiğimden bebeğimin uyumamasından çok korkardım ve özellikle ilk bebeğim uyumayan bir çocuktu, neden acaba? :))))

Mesela kuzenim bir akşam benim Arda'yı uyutmak için çabalamalarımı görünce  bana dedi ki; "napıyorsuuuun?" baktım ve "görmüyor musun uyumayan bir bebeğim var, onu uyutmaya çalışıyorum, uyusun ki rahat rahat sohbet edebilelim" o da  bana "çekil şuradan" diyerek bebeği kucağına aldı, bacaklarında sallamaya başladı. Ondan önce 1 saat ben sallamıştım zaten ve "uyusa da bir an önce kuzenimle sohbet etsem" diye düşünüyor, uyumadıkça da gerim gerim geriliyordum ve oğlum bu gerginliği hissediyor daha çok direniyordu uyumaya:))) Zincirleme olaylar:))) Ama tabi o sıralar ben bunun farkında değildim. Kuzenim 10 dakika sonra oğlumu uyutmuştu. Ama dikkatimi çeken şey onun sakinliğiydi, yani onun enerjisi geçmişti bebeğe ve hemen rahatlayıp uyumuştu. Yani "düşüncelerimiz bir enerjidir, çevremizdekiler hisseder" kişisel gelişim cümlesi doğruymuş, anlamış oldum:))))

Çocuklar uyumayınca çok hırçın olurlar. Benimkilerde uyumayınca hırçın olurlar, ağlarlardı.

İlk çocuğumda yeme problemi de vardı. O zamanlar derdim ki "Arda benim "ne olur ye" diyen bakışlarımı seviyor o yüzden yemiyor. Gerçekten de her çocuğu olmayan insan gibi çocuğum yokken "asla arkasından yemekle dolaşmayacağım" derdim. Ama yaptım. Neyi asla yapmam dediysem yapmak durumunda kaldım. Ahhh şimdiki aklım olsa:)))

Mesela oyalansın diye eline gofret verirdim öğün aralarında. Sonra da çocuk öğünlerde yemek yemezdi, gofret iştahını kapatırdı çünkü.

Geçenlerde bir yazı okudum orada ki bir cümle diyordu ki "çocuklar insana çok şey öğretir, insanın çocuğu olduğunda çok gelişir". Çok hak verdim. Çocuklarımdan çok şey öğrendiğimi düşündüm.

Aslında her şeyi kontrol edeceğim diye kendimizi yıpratmanın pek bir anlamı yokmuş, zaten de edemiyor sadece kendimizi hırpalıyormuşuz. Yani daha sakin bir anne olabilmek çocuk için de kendimiz için de yeterliymiş.

İnsan her yaşta, herkesten bir şeyler öğreniyor. İkinci çocuğumda daha rahattım ve o daha rahat büyüdü.

Yani demem o ki rahat olun sevgili yeni anneler:)