İnsan Sevdiğini Taştan Ağaca Çarparmış

Ayla filmini izlerken hissettiğim duygu yoğunluğuyla bir yazı yazmak istedim ama eve döndüğümüzde çok geç olmuştu. Ertesi gün de gene program yoğundu. Bugünlerde hafta sonlarım çok dolu geçiyor ve hafta başı yorgun başlıyorum haftaya. En azından bir günü evde dinlenme günü ilan etmek gerek galiba. 

Sevdiğimiz insanları "nasıl olsa hep oradalar" diyerek ihmal ettiğimizi düşündüm mesela filmden sonra. Neyin garantisi var ki şu dünyada. Bir süredir çocuklarıma sarılırken uzun zamandır görmemişim gibi sarılıyorum. Bir daha aynı şekilde sarılamayacakmış gibi sarılıyorum ki zaten bu doğru. Bir daha bu yaşlarında olmayacaklar, büyüyecekler. 

Ezgi akşamları 1 saat falan kestirmemden hoşlanmıyor. "Sen uyurken ev çok sessiz oluyor anne, çok sıkıcı oluyor" diyor. "Sen yanımda olmasan bile mutfakta yemek yaparken senin sesini duymak bana yetiyor" diyor. Duygularını çok güzel ifade eden bir çocuk oldu kızım. Bunun için uğraştım zaten. Duyguları güzel ifade edebilmek çok önemli çünkü. 

Dün akşam yine beni uyandırdı ve sinirlendim ona kızdım. Ama gece yatağıma yatınca düşündüm "biraz daha büyüdüğünde o da ağabeyi gibi odasına kapanacak belki de hiç ilgilenmeyecek bile benimle. Aslında kızım benimle olmak istiyor sadece" üzüldüm ona kızdığıma.

Eşimiz , çocuklarımız, anne babalarımızda öyle aslında. Hep orada olacaklar sanıyoruz. Hep sağlıklı olacaklar. Sanki bunun garantisi bize verilmiş gibi. İşte tam da bu sevdiklerim hep yanımda düşüncesi ve alışkanlığı ilişkilerimizi otomatiğe bağlamamıza sebep oluyor. Özensiz davranmamıza, ilgisiz olmamamıza yol açıyor.

Ölüm diye bir gerçek var. Pek hatırlamıyoruz, düşünmüyoruz. Ama her canlı bir gün ölecek. Allah gecinden bile verse eninde sonunda olacak. Kendimiz ya da sevdiklerimiz ölecek. Yani şöyle düşünün . Eve geldiğinizde hep evde olan anneniz bir gün olmayacak ve o gün belkide bugün. Korkutmak endişelendirmek için demiyorum bunları. Daha fazla değerini bilelim sevdiklerimizin. Her sarıldığımızda öptüğümüzde bir gün sarılamama ihtimalini düşünelim. 

Mesela eşinize çok kızdığınızda onsuz bir hayatın nasıl olacağını hayal etmek bile kızgınlığınızın geçmesine sebep oluyor. 

Yani demem o ki arkadaşlar, bir gün hepimiz öleceğiz , sevdiklerimizde ölecek. Bitmez sandığımız her şey bitecek. Bunun bilinciyle davranın sevdiklerinize. Sevdiğinizi taştan ağaca çarpmayın yani. Onlarla geçirdiğiniz her an'ın değerini bilmeye çalışın.