İlham Veren Kadınlar'la Röportajlar - Ayşe TUNCÖZ

Blog dünyasına girdiğimden beri takip ettiğim www.duygusalzeka.blogspot.com blogunun sahibi Ayşe Tuncöz geçtiğimiz günlerde sağlıklı, diyet  yemeklerin yer aldığı bir kitap çıkarttı. Kendisini blogundan ve instagramdan yakınen takip ettiğim için kitap yazma sürecini biliyor ve çok takdir ediyordum. Kitabı şu an AMAZON'da çok satanlar listesinde. Kendisine bir mesaj atarak ünlü olmadan önce benimle röportaj yapmasını istedim. Sağolsun beni kırmadı ve mail yoluyla gönderdiğim sorularımı cevapladı. Bundan sonra blogumda "İlham Veren Kadınlar'la Röportajlar"  yapmak istiyorum ve ilk konuğum Ayşe TUNCÖZ. Ben cevaplarını ve hikayesini severek okudum. Umarım sizde seversiniz. Bir çok kadına ilham vermesini diliyorum. Yolun açık olsun Ayşe. 

*Ayşeciğim seni ilk olarak bloglarda keşfettim. Samimi dilin ve eğlenceli yazım tarzın bağımlılık yaptı bende ve seni  hep takip ettim . Daha sonra instagram furyası başladı . Seni instagramdan da takip ediyorum. Samimi ve espirili paylaşımlarını çok seviyorum.  Seninle röportaj yapmak istememin sebebi  yeni çıkardığın sağlıklı yemek tarifleri kitabın. Süreci yakından takip ettiğimi söyleyebilirim bu yüzden  ne kadar emek verdiğini biliyorum. Öncelikle  seni tebrik ediyorum. Ünlü olmadan ilk röportajı ben yapayım dedim:))) Sonra bize sıra gelmeyebilir. Sen benim için rol model bir kadınsın. Diğer kadınlar için de ilham vermeni istiyorum. Hikayeni bize anlatır mısın?  Öncelikle bize kendini tanıtır mısın?

Cok tesekkür ederim Kadriye’cigim. Su an bu yazdiklarini okurken yüzümde garip bir gülümseme var, niye biliyor musun? Icimden “Bu anlattigi kadin gercekten ben miyim? ‘Röportaj... Ünlü... Rol model... Falan’,  kim bu la?“ diye geciyor.J O kadar hızlı gelişti ki olanlar, hala şaşkınım ve inanamıyorum. Bir buçuk sene öncesi bana birisi “Ayşe, seneye sonbaharda bir kitabın çıkacak ve Jamie Oliver’le yanyana birincilik için kapısacaksınız” deseydi  “Hadi lennn” derdimJ

Benim kitap hikayem söyle: Ben 50 yaşındayım ve 47 yıldır Almanya’da yaşıyorum. Gelişimi hatırlamıyorum bile. İki oğlum var, evliyim. 24 yıldır bir çocuk hastanesinin psikiyatri bölümünde hemşire olarak çalışıyorum. Uzun yıllardan beri – bir çok kadın gibi- fazla kilolarla savaşmaktayım. Bir alıp, bir veriyorum. Geçen sene yaza doğru  dünyaca ünlü Weight Watchers zayıflama programına üye oldum. Online Community’sine katıldım, yani çok fazla sayıda üyesi olan, herkesin bir sürü paylaşımlarda bulunduğu , çok hareketli bir forum. Benim su an itibariyle 16.000’in üzerinde takipçim var orada (ama en az 4/1’i balon tabii, internet platformlarının çoğunda olduğu gibi)J. Geçen sene, henüz oraya yeni katıldığımda, o programın sunduğu yemekleri denemeye başladım. İyi güzel de, bir süre sonra Lazanyalar, çesit çesit Alman yemekleri yedikten sonra bir Türk olarak, “Yav yeter, nerde benim kuru fasulyem, kapuskam, dönerim, böreğim , kısırım” demeye başladım. Sonra dedim ki, “Yav ne dert ediyorsun, gir Amazona, az kalorili diyet Türk yemekleri içeren bir kitap al olsun bitsin.”

Yani yanında kalorisi yazan, tüm yemeklerimizin diyet versiyonları olan, diyet yaparken ya da daha sağlıklı beslenmek isterken kullanabileceğimiz  bir yemek kitabi aradım ama nafile. Bir tane bile bulamadım. O zaman iş başa düştü tabii ve tüm sevdiğim, her zaman yediğim yemekleri daha hafif şekilde pişirip, hepsinin kalori miktarını yazdım kendim için. Şekersiz tatlılar, az yağlı, az kalorili yemekler pişirmeye başladım ve bunlardan arada o platformda paylaşıyordum, belki benim gibi başka Türkler de vardır , sevinir  ve belki bu tarifleri beğenen Almanlar da olur diye.

(Bu arada bu yemeklerle 14 kiloya yakın vermiştim ama daha sonraları kitap stresiydi, tatildi, şuydu buydu derken biraz boşladım yine ve kiloların bir çoğunu almıştım, şu an yine devam ediyorum vermeye. Bir 10-15 kilo daha gitmesi lazım)

Tarifleri yayınladıkça çok olumlu tepkiler alıyordum. Daha fazla tarif istiyorlardı, ben de kendim için pişirip yediklerimi onlarla paylaşıyordum sürekli. En sonunda “Nolur bunları artık bir kitapta topla, cep telefonlarımızın hafızalari doldu artık screenshot yapmaktan” diyenler coğaldı. Gülüp geçtim, hiç ciddiye almadım. Takipçi sayım ve onların bu kitap isteği arttıkça (aylar sonra), “Acaba mı? Denesem mi? Olur mu ki? Nasıl olur ki?” diye düşünmeye başladım. Öncelikle fotoğraf sorunu vardı. Ben hayatında sadece cep telefonuyla fotoğraf çeken, kameradan falan hiç anlamayan biri olarak nasıl çekecektim ki bu fotoğrafları? Çünkü çok iyi olması gerekiyordu resimlerin ve Food fotography öyle hafife alınacak bir şey değildi, çok zordu. Fotografçı tutsam hem nasıl ödeyecektim onca işi, hem de ortak boş zamanlarımızı nasıl denk getirecektik. Onca yemekler için her gün saatlerce benim evde vakit geçirmesi gerekecekti. Bu durumda bizim kitap yıllar sürerdi.

Mutlaka kendim çekmeliydim fotoğrafları. Cesaret edip gerekli tüm aletleri, ekipmanı aldım. Bir fotoğraf kursuna, yani sizin Türkiye’de “Workshop”mu deniliyordu?;) Ona yazıldım, bir kaç hafta orada kamerayı kullanmayı, fotoğraf çekmenin önemli püf noktalarını  ve gerekli bilgilerini öğrendim az çok (Çok detaylı olarak hala bilmiyorum he!). Food fotography ile ilgili kitaplar aldım, videolar izledim, sürekli araştırdım, öğrendim, denedim.

Sonra uzman bir kisiyle birlikte yayın evleri için hazırlanması gereken, burada “Exposé” dediğimiz dosyayı hazırlayıp üç tane yayın evine yolladım. Birinden hiç cevap almadım, ikisinden red cevabı aldım. Gerekçekleri ise şöyleydi:”Böyle bir kitabın yeterince alıcısı olacağını düşünmüyoruz.”

Ama ben düşünüyordum. Geçerli sebeplerim vardiJ O yüzden hiç umudumu kırmayıp yoluma devam ettim.

Sonra biraz değişik, çok ufak, tek kişilik bir yayın eviyle anlaştım (kitap çıkana kadar yaptığı hizmetin ücretini alıyor ama ondan sonra çekiliyor ve kitabın tüm hakları sizde kalıyor. Tüm kazancı da. Tabii kitabın dağıtımıyla bizzat kendiniz ilgilenmek istemiyorsanız benim gibi, çünkü bu müthiş zor, hatta imkansız. Amazon kitap fiyatından %55 kesiyor kendine bunun için. (Evet , bence de “Oha!”)J  Tüm yemekleri pişirip kendim fotoğraflarını çektim, tarifleri ve her yemeğin dijital dosyalarını hazırladım, yayın evine yolladım. Kitabın içine, uzun yıllardır Alman blogumda yazdığım komik ve eğlenceli yazılarımdan, hikayelerimden de kattım 20 tane ve 13 Ekim 2017’de, yani 6 gün önce satışa çıktı. Gerisini biliyorsunJ (Cok uzun oldu, kusura bakma)

*Kitap yazma yolculuğunda karşılaştığın engeller, bu sorunlarla nasıl başa çıktın, nasıl vazgeçmedin mesela?

Tek tük moral bozanlar insanlar ya da yayın evlerinden aldığım olumsuz cevaplar oldu ama benim hedefim belliydi. Ben böyle bir kitabın daha önce hiç piyasada olmadığından ve böyle bir kitabı ne kadar çok arzulayan, bekleyen kadınların (hatta erkeklerin) olduğunu bildiğimden, bizzat şahit olduğumdan dolayı (özellikle o forumda) bu kitabı yapmam gerektiğine çok inandım. Onların da bu inancı ve sonsuz destekleri , “Ayşe yapmalısın,sana çok inanıyoruz, güveniyoruz, tariflerini ve yazılarını çok seviyoruz, hepimiz istiyoruz, bekliyoruz, alacağız” demeleri benim en büyük güç ve motive kaynağım oldu. Bunu sürekli yaptılar. Yoksa ben çoktan atmıştım belkide havluyu. Fena gaza geldim yaniJ (Kitabımı onlara ithaf ettim bu arada. Hak ettiler. Okuyunca çok duygulandılar hepsi)J

*Blog yazmak ya da kitap yazmakta ki amacın ne? İnsanlara ne anlatmak istiyorsun?

Tabii öncelikle Türk yemeklerinin öyle sanıldığı gibi çok ağır, çok kalorili değil, böyle hafif de olabileceğini, diyet yaparken, zayıflarken ya da fit kalmak isteyince de her yemekten, tatlıdan yenilebileceğini göstermek istedim. Ve gösterdim sanırımJ

Kitabımın arka kapağında, tariflerimi pişirenler, beni uzun zamandır takip edenler ve yemek kursuma katılanların yorumları var. Onlardan bir tanesi Türk (canım Pınar’ım, 30 kilo verdi kendisi) diyor ki:”Kilo verirken dayanma gücümün önemli bir kısmını Ayşe’nin tariflerine borçluyum. Çünkü onun sayesinde o çok sevdiğim memleket yemeklerimden ve tatlılarından mahrum kalmak zorunda kalmadım hiç.”

Ayrıca ben gülmeyi ve güldürmeyi, insanlara pozitif şeyler sunmayı çok seven biriyim. Yeterince sorunumuz derdimiz var zaten günlük hayatta, hepimizin. Bari benim bloguma girip baktıklarında yüzlerinde bir tebessümle ayrılmalarını istedim hep.

Kitapta da böyle. O yüzden kitabın ikinci kısmına eğlenceli yazılarımdan da ekledim. Sadece “Gülerken düşündürmek” değil, yemek yedirirken eğlendirmek de istedimJ

Bir de ben geçen sene tam da böyle bir kitap aramıştım yana döne. Bulamayınca o kitabı kendim yapmış oldum. Önce kendi işime yaradı yaniJ

* Daha başka projelerin var mı? Bir kitap daha yazmak mesela. Ya da bildiğim kadarıyla yemek work shopları yapıyorsun. Bunları arttırmak, televizyon programı yapmak gibi mesela?

İkinci kitabı soran çok oluyor şimdiden. Bu bana hep yeni doğum yapmış bir kadına, “İkinci bebeği de yap hemen lütfen” demeleri gibi geliyor, “Amannn” diyorum, “Bana sakın ikinci kitaptan bahsetmeyin şu an. Yeni kendime gelmişim zaten.” J Feci zor, zahmetli ve yorucu bir dönemdi gerçekten...

Burada “Kochkurs”, yani yemek kursu dediğimiz kurslar veriyorum Almanlara (Türkler bile katılıyor). Bu fikir ve talep de onlardan gelmişti. Almanya’nın dört bir tarafına gidiyorum bu kurslar için. Aralık ayına kadar Frankfurt’ta ve Stuttgart’ta 5 kurs var, hepside dolu. Daha sonra Münih, Berlin, Köln, Hamburg diye çok çesitli şehirlerde devam edecek inşallah. Televizyonla ilgili herhangi bir şeyler, herhangi teklifler gelir mi bilmiyorum ama yapmak isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Hiç uğraşamam (tırsarım)J Yemek kurslarım ve imza günlerim bana yeter de artar bile.

Ama elimi ayağımı öpüp yalvarırlarsa n'olur gel yap diye, odama beyaz orkideler, havyarlar, pembe puantiyeli terlikler, az magnezyumlu sodalar koyarlarsa düşünebilirim.

Şaka la Şaka.  Hiç işim olmaz:D

*En çok merak ettiğim şeylerden bir tanesi de kitap yazma isteğini insanlara söylediğinde tepkileri ne oldu? Ben çoğu kişinin sana destek olduğunu biliyorum ama köstek olanlar da olmuştur. En çok onlarla nasıl mücadele ettiğini ya da onlara kulaklarını tıkayıp yoluna nasıl devam ettiğini merak ediyorum? Çevremde görüyorum bizim toplumumuzda maalesef bu var. Bir şeyler yapmak isteyeni ayaklarından aşağı çekmeye çalışırız. Bu sana da oldu mu?

Ben bu kitap olayından insanlara bahsetmeye basladığımda, hatta son zamana kadar kimse bu işten bir mok olacağını düsünmediğinden eminimJ Ya da cok az kişi inandı diyeyim. İnanmis gibi görünenler de içinden hep “Yav he he...” dediklerinden de eminim. Ama bunu hiç yadırgamıyorum. Bu çok ciddi ve önemli bir girişim, milyonlarca kitap var piyasada, başarılı olan çok az. Kaldı ki benim gibi bu konularda hiç tecrübesiz biri mi başarılı olacak? İnanmak gerçekten çok güç bir şey ve şüphe duyan insanları çok iyi anlıyorum ben. Ama kırıcı olmamak lazım sadece. Ve bazen bazı şeyler insanı daha da kamçılar ya hani? Belki bende de öyle oldu.

Hiç unutmuyorum, Alman “arkadaşın” biri şöyle demişti ilk başlarda: "Fotoğraf çekmekten hiç anlamıyorsun ve kitaptaki tüm fotoları kendin çekeceksin öyle mi? Kusura bakma ama ben hobi olarak yapıyorum fotoğrafcılığı ve yemek fotoları çekmenin ne kadar zor olduğunu biliyorum. Senin de bunu başarabileceğinden çok şüpheliyim. Yapabilirsen çok şaşarım doğrusu.”

Halbuki bana, “Çok zor bir şeye karar vermişsin ama iyi bir Workshop'a katılırsan, bu işin kursuna gidersen, öğrenirsen başarabilirsin. Bunu yapabilmeni çok isterim en azından.” diyebilirdi. Yani ben olsam böyle derdim. Bu kişiyle görüşmüyorum o günden beri ve bu kitabın Bestseller olduğunu, Amazonda kitabın altındaki onca pozitif yorumları okuduğunda ki yüz ifadesini görmeyi çok isterdim aslındaJ

Ama bu tarz seylere hep hazır olmak ve çok da kafaya takmamak lazım. Her insan iyi niyet ve empati duygusuyla yeterince donanmamış maalesef. Yapıcı, samimi ve iyi niyetli eleştirilere ise her zaman can kurban.

Ya sahi, doğarken seri üretim şeklinde, apandist gibi gereksiz şeylerle donanmış tabanlı cihaz gibi geliyor insan dünyaya. Peki niye azıcık da olsa bir empati duygusu, bir duyarlılık, bir insaniyet gibi çok daha önemli özellikleri yerleştirmiyor yaradan insanın sistemine? Tövbe estağfurullah, şimdi çarpılacamJ

*Hayat felsefeni 2-3 cümleyle söyleyebilir misin?

İki tane hayat felsefem var benim, olur mu? J Klasik belki ama bu sözleri çok benimserim ben:

1.Yaşa ve yaşat.

2. Kendine nasıl davranılmasını istiyorsan, başkalarına da öyle davran.

*Hayalleri olan kadınlara ne söylemek istersin?

Bu konuda “hayallerinin peşinden git, ne olursa olsun, kimseyi takma” gibi klasik şeyler söyleyemeyeceğim. Belki biraz daha gerçekçi düşünen biriyim, belki bazılarını hayal kırıklığına uğratacağım ama... Çünkü bu gibi konularda sadece kendin bir şeye çok inanman yetmiyor. Sen hiç inanmadan, sadece başkalarının sana inanması da yetmiyor. Her ikisi de olmalı yeterince. Ama her iki tarafın da buna inanması için çok yeterli gerekçelerin olmalı.

Bana yıllarca Alman blogumda falan, “Çok eğlenceli yazıyorsun, kitap yaz, kitap yaz” diyenler çok oldu. Onca yıl – cok samimi söylüyorum- zerre kadar ciddiye almadım bu sözleri. Asla kitap yazabilecek kapasiteye sahip olduğuma inanmıyordum ve hala inanmıyorum. Yemek kitabı ayrı bir şey ve içine bir kaç eğlenceli yazılarımı serpiştirdim , o kadar. Edebi değeri yüksek “İyi bir kitap/roman” iddiası olmayan bir kitap yani benimkisi, o yüzden cesaret ettim. Eğlenceli bir kaç yazı içeren bir yemek kitabı hazırladım sadece ama ben bir yazar değilim. Çünkü çok büyük saygım var yazarlığa ve kitaplara. Öyle her orada burada, genelde vasat sesiyle şarki söyleyene “sesin çok güzel, kaset yapsana” demelerini ve o insanları buna inandırmalarını hiç doğru bulmadığım gibi (yani gerçekten çok olağanüstü değilse), bloglarda benim gibi kakara kikiri yazılar yazanlara “kitap yazsana” demeyi de ciddiye almam. Bazıları yıllarca gerçekten boş bir hayalin peşinden koşup, gereksiz yere zamanlarını ve paralarını harcarlar, yazık günah. Böyle şeyleri her diyene inanmamak lazım. Kendi kapasitesinin farkında olmak çok önemli.

Ve kapasitenize göre işler yaparsanız başarılı olabilirsiniz ancak. Gerçi Türkiye’de ne sesi ne de başka bir ciddiye alınacak hüneri olmayanlar da ünlü olabiliyor ama ünlü olmak başka, saygı değer, ciddiye alınacak başarılı işler yapmak başka.

Yani hayalleri olan kadınlar çok inansınlar kendilerine ve hayallerine, evet, bu çok önemli ama zerre kadar umut yoksa hayallerine kavuşmaya ve bu hayallerini besleyen, peşinden gitmelerine sebep olan ciddi bir umut kaynağı yoksa boşuna ugraşmasınlar derim. Zamanlarına ve paralarına yazık. Ama mucizeler de yok değil hayatta bazen tabii.

Geçenlerde instagram da çok etkilendiğim ve aslında kendimde bizzat yaşadığımı hissettiğim bir söz paylaşmıştım. Onunla bitirmek istiyorum bu söyleşiyi:

“Mucize, enerjilerinizi korkularınıza değil,  rüyalarınıza verdiğiniz zaman başlar.”

Herkesin tüm hayallerinin gerçek olmasını, mucize gibi görünen şeylerin dahi bir gün gerçekleşmesini yürekten diliyorum.

Benimle bu –uzaktan da olsa- yapmak istediğin söyleşi için, bana verdiğin bu desteğin ve ilgin-alakan için, beni o güzel blogunda paylaşmaya değer  gördüğün için çok çok teşekkür ediyorum Kadriye’ciğim.

Ay, kendimi bir şey bile sandım bir ara, öperim çok;)

----------------------------------

Ayşenin kitabı :

Kitabı almak ve ya incelemek isterseniz linki: https://www.amazon.de/T%C3%BCrkisch-Leicht-Lecker-Ayse-Tunc%C3%B6z/dp/3942641135/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1508415545&sr=8-1&keywords=t%C3%BCrkisch+leicht+lecker