Konuşmadan önce
düşünüyor muyuz? Ne söyleyeceğimizi düşünüyoruz elbette ama sözümüzün nereye
gideceğini , birisine faydası olmasını geçtim zarar verip vermeyeceğini
düşünüyor muyuz? Düşünmüyoruz ki bu kadar çok yanlış anlama var, iletişim
kazası var.
Bir bilgeye sormuşlar "bir insanın akıllı olup olmadığını
nereden anlarsın?" "konuşmasından" demiş. "Ya hiç
konuşmazsa" demişler, "o kadar akıllı insan yoktur" demiş.
Bir insan konuşurken eğer alt yazıları okuyabilirseniz kişiliğini,
önem verdiği şeyleri, korktuklarını anlayabilirsiniz. Babam "bir insanın
hangi yönde eksiği varsa hep onu anlatır" derdi. Yani odaklandığımız, önem
verdiğimiz neyse ondan bahsederiz. Bu insan doğası gereği böyledir.
Yıllar önce "kendime 60 yaşından sonra açılmak üzere bir mektup
yazacağım" diye düşünürdüm. Böyle bir projem vardı. Kendime ilk tavsiyem
de "çok konuşma" olacaktı. Yazmadım mektup henüz ama neden "çok
konuşma" diyeceğimi hatırladım.
Hepimiz konuşmayı düşünmekten karşımızdakini dinlemiyoruz bile.
Herkesin konuştuğu ama kimsenin birbirini duymadığı bir ortam oluyor böyle
olunca. Oysa ki iletişim paylaşmak, birbirimize bir şeyler iletmek,
almak-vermek değil mi?
Birbirimizle
gerçekten ilgilensek birbirimizi dinleriz aslında ama ilgilenmiyoruz galiba.
Ama şu da bir gerçek ki sen insanları önemsemez dinlemezsen onlarda seni
dinlemez. Yani konuşmadan önce düşünmek en iyisi, öyle değil mi?