Ebeveynlerimizin Sözleri Hayatımızı Şekillendirir

Bir kaç post önce paylaştığım "Zeytin yaprağı Çayı İle Zayıflama" yazımı instagramda hikayemde de  paylaştım. Yaklaşık 15 yıldır tanıdığım bir arkadaşım hikayeme cevap vermiş, demiş ki; "ben seni tanıdım tanıyalı zayıflama derdindesin, oysa ki gayet fitsin". Bende cevap olarak "iyi ki bu kadar dert ediyorum, bir de etmeseydim 100 kilo olacakmışım demek ki" yazdım. Arkadaşımın bu yorumu beni gülümsetti ve düşündürdü. Gerçekten de yıllardır sürekli zayıflamaya çalışırım. Ya da formda olmaya çalışırım hatta son zamanlarda sadece almamaya çalışıyorum bile diyebilirim. 

Ama bunlar hep annemin suçu:) Babaannem yüz kilodan fazla bir kadındı. Adı da benimle aynıydı. Annem çocukken hep ona benzeyeceğimi, zaten ismimizin de aynı olduğunu, iri kemikli olacağımı hiç bir zaman zayıf olamayacağımı söylerdi(hain kadın:))) Aslında bunları kötü niyetle söylemiyordu tabi. Sadece kendince beni uyarıyordu . 36 beden olma hayallerine kapılmamam için. Bu yüzden olsa gerek bende hep bir çok kilolu olma korkusu vardır. Bir kaç kilo almak beni hep çok telaşlandırır. 

Aslında çocukken ebeveynlerimizin sözleri beynimize kazınır. Söyledikleri her şeyi genel olarak doğru kabul eder, öyle kaydederiz bilinçaltımıza. Onun için çocuklarımızla konuşurken çok dikkatli seçmeliyiz cümlelerimizi.

Tatilde kız kardeşim Ezgi'ye kilo aldığını , balık gibi olduğunu söyledi. Bende hemen ona babaannem gibi kilolu olmaktan korkma hikayemi anlattım. "Çocuklarımız daha çok küçükler, gelişme çağındalar. Kilo alma korkusuyla diyete bu yaştan başlamalarını istemeyiz . Sağlıklı beslenme konusunda rehberlik etmek görevimiz ama kilo alma korkusunu beynine yerleştirmek görevimiz asla değil" dedim. O da bana hak verdi ve zaman zaman kendi kızına da söylediğini ve böyle sonuçları olabileceğini düşünmediğini söyledi. 

Çocuklarımıza takılmak için bile olsa söylediğimiz her şey onların gerçekliği olabilir. Bu yüzden etiketlemeler tehlikeli olabilir. O zaman ne yapmalı? Çocuklarımıza söylediğimiz şeylere dikkat etmeli ve olumsuzları vurgulamamalıyız. Çünkü hepimiz iyi ve mutlu çocuklar yetiştirmek istiyoruz. Öyle değil mi?