Benim Ağaçlarım


kiraz ağacı ile ilgili görsel sonucu

Bir yerde okumuştum, her gün ağaçları izlemek, gerçekten bakmak yani farkında olarak bakmak, depresyondan koruyormuş. Bazen aklıma gelir , durup izlerim ağaçları ve düşünürüm "acaba kaç kişi senin gölgende oturdu? kaç hayata tanıklık ettin? kaç kişi sana bakıp durup düşündü ve o kişiler şimdi hayatta mı?". 150-200 yıllık bir ağacı düşünürsek bir kaç insan neslini görmüştür. Mesela eskiden köylerde evlerin bahçelerinde ağaç olan evler vardı ve kaç çocuk o ağaçlara kurulan salıncaklarda sallandı. Mesela dede-baba-torun belki de torunun torunu. Ama o ağaç hep oradaydı, insanlar geldiler, geçtiler. Böyle düşünmek bana ölümlü olduğumu hatırlatıyor. Her şeyin geçici olduğunu bu yüzden olmuş veya olmamış şeylere üzülmenin bir anlamı olmadığını(kesin depresyona iyi geliyor:))) 
Sevgili Mehtap'ta yazmıştı "benim ağaçlarım" yazısını, okumak isterseniz; http://pudrasekerim.blogspot.com/2019/07/benim-agaclarm.html

Nar, Olgun, Nar Ağacı, Mediterranean

Aklımda kalan ağaçları düşündüm şu an, çocukluğumdan beri. Yan komşumuzun nar ağacı ilk aklıma gelen, bizim bahçeye dalları uzardı ve komşumuz bize alabileceğimizi söylerdi ama annemler o vermeden almazlardı:) Çok güzeldi, nar ağacı çok estetik bir ağaç , meyveleri öyle güzel veriyor ki sanat eseri gibi, "mucize diye bir şey var yaaa" diye düşünüyorsunuz.
Sonra halamların bahçede ki dut ağacı. Nasıl da patlayıncaya kadar dut yerdik:)))) halamın kızıyla.
Babaannemin bağında ki incir ağacı, kiraz ağacı hatırımda kalanlar.
Bu arada farkına vardım ki hep meyve ağaçları kalmış aklımda, midesine düşkün biri olaraktan:))))

Son ağaç bu "depresyona iyi geliyormuş" yazısını okuduktan sonra iş yerime giderken yolun üzerinde olan ağaç .O yazıyı okuduktan sonra fark ettim, aslında o hep oradaydı. Yaya kaldırımı üzerinde ama çok şükür ki kesmemişler. Bu meyve ağacı değil bak dikkatinizi çekerim:) Çok büyük bir ağaç 150 yaşında falan vardır bence en az. Her sabah işe gelirken pazartesi,salı , çarşamba vb.... sendromu yaşarken , homur homur suratsız bir şekilde yürürken kafamı kaldırıp ona bakınca kendime "hey ne oluyorsun arkadaş, hayat ne kadar güzel, bak ağacın ne kadar dingin ve halinden memnun görünüyor" diyorum ve yoluma devam ederken gülümsediğimi fark ediyorum.

Ağlamak Söğüt, Otlak, Baumm, Söğüt Ağacı

Ben Bursa'lı olduğum için olsa gerek ağaç olduğunda değil de olmadığında çok fark ediyordum önceden. "Burası eksik sanki"  hissi oluyordu ve bir bakıyordum bu his ortamda hiç ağaç ve yeşillik olmamasından kaynaklanıyor.
İnsan doğadan uzaklaştıkça mutsuz olurmuş, bile bile her yeri betonlara çevirip mutsuz olmayalım . 
Bahçeme meyve ağaçları dikmek istiyorum , çocuklarımın da ağaçları olsun diye.
Sizin ağaçlarınız hangileri? Mesela ilk aklınıza gelen hangisi? Yoruma yazıp bizimle paylaşır mısınız?


8 yorum:

  1. Ağaca bakmayı bende çok seviyorum, huzur veriyor. Mutfak penceremin önünde devasa bir ceviz ağacı var ona bakarak çay içmek çok keyifli oluyor. Çok güzel bir yazı elinize sağlık:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ceviz ağaçlarının da çok güzel bir enerjisi var bence.

      Sil
  2. Biz Bursa 'lılar ağaçları seviyoruz anlaşılan. Bende Benim Ağaçlarım yazısı yazmıştım. Herkes yazsa ,evcillerimize gösterdiğimiz ilgi sevgi alakayı agaclarimiza da göstersek .Keşke .😊Harika bir ağaç yazısı olmuş.

    YanıtlaSil
  3. Ağaç hakikaten nasıl bir canlı ki, yazını okurken bile içim ferahladı, depresyondan koruduğuna %10000 inanıyorum, yeşillik, çimen, ağaçlar bizi ferahlatıyor ve dolayısıyla depresyondan koruyor. Benim aklıma çocukken Sadiye yengemlerin bahçesinde dut silkelediğimiz ağaç geldi. Beyaz büyük bir çarşafa:) Eline sağlık Kadriye'ciğim.

    YanıtlaSil
  4. Selam, iadei ziyarete geldim :)
    Aslında geçenlerde bloglarda vardı, herkes kendi ağacını yazıyordu. Ben de çok istedim yazmayı ama işte ihmal ettim. Herkesin kendi için özel olan ağaçları vardır diye düşünüyorum.
    Sizin Nar ağacı gibi, mucizevi ve çok güzel :)

    YanıtlaSil
  5. Dedemlerin küçücük evlerinin küçücük bahçesinde pembe bir çardak gülü, birer tane yasemin, erik, mandalina ve bir tane de şeftali ağacı vardı. Hepsini severdik ama en çok şeftaliyi. Çünkü onun özelliği senede sadece bir meyve vermesiydi. Her yıl zamanı gelip olgunlaştığında, dalından koparıp ailemizdeki kişi sayısına göre dilimlere ayırır, paylaşırdık. O küçücük dilimler dünyanın en paha biçilmez lezzeti olurdu bizlere:)

    YanıtlaSil
  6. ne kadar da iyi ettin ben de kendi ağaçlarım üzerine düşünücem çok önemliler insanın hayatında bence de

    YanıtlaSil

Blogger tarafından desteklenmektedir.