Çünkü Annem Öyle Yapıyordu

Yaz tatili gelince anneleri bir telaş alıyor. Ne yapacak çocuklar? Küçük çocukları olanlar, yaz okulu mu olsun?, anneanne, babaanne mi olsun?, bakıcı mı olsun? sorunsalı yaşıyor. Daha büyük çocukları olanlar, benim gibi, bütün gün evde yatıp tablet telefonla günlerini geçirmesinler istiyoruz. Bunun için arayışlara giriyoruz. Oğlum 15 kızım 10 yaşında. Galiba hiç bir zaman benim için yeterince büyük olmayacaklar:) Hep merak edeceğim onları. İkisi de çok büyük değiller aslında. Hala annenin ilgisine , rehberliğine muhtaçlar. Rehberliğimize hep ihtiyaç duyacaklar ona eminim, çünkü kendimden biliyorum. Bu yaşımda hala ev, yemek,sosyal ilişkilerle ilgili konularda anneme danışırım. Finansal konular, devlet işleri , vergi,kredi vb.... gibi konularda da babama danışırdım. Zaman zaman yine danışmak istiyorum ama sonra vefatının üzerinden 5 yıl geçtiğini hatırlıyorum, kalbim sıkışarak. 

Neyse efendim benim çocuklar bu yaz evde ikisi kalıyorlar. Akşamları eve geldiğimde mutfak tezgahının üzerini görmek bende küçük çaplı bir cinnete sebep oluyor. Hemde her akşam. "Alış ya da değiştir" dimi. Yok alışmaya direniyorum. Alışmam gerektiğini düşünmüyorum. Çünkü artık kendi başlarının çaresine bakacak kadar büyüdüler. O yüzden bu hafta "bulaşık makinasını doldurma boşaltma 101" eğitimi aldılar, uygulamalı:) Bu eğitim beni epey rahatlattı diyebilirim.

Dün de eve geldiğimde 10 yaşında ki kızım Ezgi kendine çay demlediğini söyledi. Ağabeyi arkadaşıyla basket oynamaya gitmiş, o esnada yalnız kalmış ve çay içip bir şeyler yemek istemiş. Aferin kızıma dedim, tabi, çaydanlığı henüz görmemiştim. Çaydanlığı elime aldığımda ağzına kadar çayla dolu olduğunu görünce şaşırdım ve sordum "apartmanı da çaya mı davet ettin anneciğim" dedim. Kızım da dedi ki "ama anne ben ne kadar konulur, nasıl demlenir bilmiyorum ki sadece seni izlerken görmüştüm, aynı miktarda çay koydum aynı miktarda su doldurup demledim". Öyle güzel söylüyordu ki güzel kızım, sarılıp öptüm kendisini. Gülerek babasına anlattım ve çocuk haklı dedik. Kendince bir mantık yürütmüş . Biz ona hiç öğretmedik ki çay demlemeyi. 

Bu olay aklıma bir hikayeyi getirdi. Yeni evli Amerikalı bir çift hikayemizin kahramanları. Kadın olan jambon pişirirken her defasında jambonun etrafını kesip küçültüyor, sonra da o kestiği parçalarıda aynı tavada pişiriyormuş. Eşi bir kaç izledikten sonra bu yaptığına anlam verememiş ve sormuş. "Neden  kesip pişiriyorsun? bütün olarak pişirsene" Kadın çok şaşırmış, hiç farkında değilmiş ve nedenini kendisi de bilmiyormuş. "Bilmem, annem hep öyle yapardı" demiş. Sonra kadının annesine sormaya karar vermişler. O da aynı cevabı vermiş "bilmem , annem öyle yapıyordu" . Büyük anneye sormaya karar vermişler, neyse ki büyük anne yaşıyormuş. Neden jambonun etrafını kesiyorsun büyük anne diye sorduklarında kadıncağız demiş ki :"çok basit , hiç bir zaman bütün bir jambonu pişirecek büyüklükte bir tavam olmadı benim, o yüzden kesip pişirdim hep". Aslında sonraki kuşak kadınların tavaları büyükmüş ama ne gördülerse onu yapmaya devam etmişler. Bu hikaye beni çok etkilemişti ilk duyduğumda. Aslında ne kadar çok şey var kim bilir sebebini bilmeden sırf anne babamızdan çevremizden öyle gördük diye yaptığımız. 

Psikolojik açıdan baktığımızda aslında bu otomotikleşmiş davranışlar beynimizin işini kolaylaştırır. Tasarruf eder beynimiz. Her defasında her aşamayı düşünmeyiz, otomotiğe bağlar yaparız. Hayır ben yapmayalım demiyorum ama arada sırada size anlamsız gelen davranışları fark edip mantıksızsa yapmaya devam etmeyin diyorum. Bir de yazının ana fikri "çocuk sizden ne görürse onu yapar, iyi, doğru  davranan çocuklar yetiştirmek istiyorsanız önce siz iyi davranmalısınız.